Ψάχνεις οράματα για μια καινούργια μέρα,
όμως οι δρόμοι είναι κλεισμένοι εδώ πέρα,
ό,τι κοιτάς, είναι χαμένο στα συντρίμμια,
γιατί μ’ εμάς ξεθάρρεψαν τ’ αγρίμια.

Κανείς δεν ξέρει πλέον πού πηγαίνει,
τούτη η ζωή που δύσκολα ανασαίνει,
μην επιμένεις, σ’ έχουνε κερδίσει,
μα μην ανοίγεις το παράθυρο στη Δύση.

Κανείς δεν έχει και δε δίνει πίστη,
για ό,τι χάθηκε, η πόρτα είναι κλειστή
στις πεταλούδες, που δεν βρίσκουνε λουλούδια,
σ’ αυτά τα λόγια, που δε γίνονται τραγούδια,
στις γαλαρίες που `ναι άδειες από νέους,
σ’ αυτούς που σκύψανε στο βάρος κάποιου χρέους,
για όποιον χάθηκε, η πόρτα είναι κλειστή.

Κανείς δεν ξέρει πόσα, είχαμε, φεγγάρια,
μα στου φονιά, βαδίζοντας, τα χνάρια,
γυρεύουν σκόνη βροχής, οι λυπημένοι,
κι εσένα τώρα ίδιος φόβος σε προσμένει.

Ξέρω και κάποιους ξεχασμένους μύστες
που ακόμα αναζητάνε μέσ’ στις πίστες
χαμένα οράματα για κάποια νέα μέρα,
όμως, οι δρόμοι είναι κλεισμένοι εδώ πέρα.

Κανείς δεν έχει και δε δίνει πίστη,
για ό,τι χάθηκε, η πόρτα είναι κλειστή
στις πεταλούδες, που δεν βρίσκουνε λουλούδια,
σ’ αυτά τα λόγια, που δε γίνονται τραγούδια,
στις γαλαρίες που `ναι άδειες από νέους,
σ’ αυτούς, που λύγισαν στο βάρος κάποιου χρέους,
για όποιον χάθηκε, η πόρτα είναι κλειστή.