Θα κοπώ ξανά απ’ τα ίδια τα κομμάτια μου
σκοτάδι πια, εσύ ήσουνα τα μάτια μου,
προσωπικά
χωρίς εσένα τίποτα δε μ’ αφορά.

Ανοιχτή ξεχνάς μια ελπίδα σαν παράθυρο
μη με κοιτάς λες και κοιτάζεις το άπειρο
μη με ρωτάς
αν λίγο έστω προχώρησα μετά από μας.

Μη ρωτάς καρδιά μου τα αυτονόητα
ίσως και να σου ακουστούν ανόητα
όχι δεν προχώρησα λες και με τιμώρησα
για το λάθος μου να σ’ αγαπώ.

Μη μου ζητάς να ακούσεις τα αυτονόητα
ξέρεις πως σου ανήκω ακόμα απόλυτα
ξέρεις, το φαντάζομαι πόσο σε χρειάζομαι
το ξέρεις πιο καλά απ’ ότι εγώ.

Στο μυαλό φωνές που δεν τις ξεκαθάριζα
όσες ζωές κι αν είχα θα στις χάριζα
κι εσύ μου λες
πως όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολές.

Ανοιχτή ξεχνάς μια ελπίδα στα ειπωμένα σου
αλλού κοιτάς και πάγωσε το βλέμμα σου
γιατί ρωτάς
αν λίγο έστω προχώρησα μετά από μας.

Ανοιχτή ξεχνάς μια ελπίδα σαν παράθυρο
μη με κοιτάς λες και κοιτάζεις το άπειρο
μη με ρωτάς
αν λίγο έστω προχώρησα μετά από μας.

Μη ρωτάς καρδιά μου τα αυτονόητα
ίσως και να σου ακουστούν ανόητα
όχι δεν προχώρησα λες και με τιμώρησα
για το λάθος μου να σ’ αγαπώ.