Βρέχει απόγευμα και κρύα η γειτονία,
καθώς οι στάλες του στη ζάλη μου περνάνε,
μια σοκολάτα τηλεόραση ξανά
να ξεχάσω τα νησιά και εκείνα τα φιλιά.

Και σε κείνα τα νησιά σε χάρισα σαν θαύμα,
στη θάλασσα για να με ταξιδεύει πάντα.

Βραδιάζει κι άλλο σκοτάδια με νικούν,
και αν βγω στην πόλη που σκουπίδια κυνηγάνε,
κάπου κρυμμένα αυτά που έταξα σε μας,
και εκείνα τα νησιά και όσα ξέχασα φιλιά...