Σου `λαχε απ’ τα δεκαεφτά, να περάσεις το καμίνι, τη φωτιά.
Άντρα σ’ έκανε πρόωρα η ανάγκη, στα εργοτάξια και τα γιαπιά.
Και στην παγωνιά και στο λιοπύρι, το γέλιο σου καμπάνα απ’ άγιο μοναστήρι
κι όμως ήσουν πιο σκληρός κι απ’ το ατσάλι - παιδί χωρίς παιχνίδι μες στην πάλη.

Όταν ήσουν πιο μικρός και πήγαινες σχολείο
έλεγες ότι ήθελες να δώσεις για Πολυτεχνείο
ήσουν καλός στη μπάλα, είχες και μια κιθάρα
μα τώρα δούλευε σκληρά μην έρθει η απόλυση
τα όνειρά σου λιώσαν στην ηλεκτροκόλληση.

Σου λέγαν’ «σφίξε το ζωνάρι να σωθούμε», μα εννοούσαν «γίνε χαλί να σε πατούμε».
Σου λέγαν’ «είμαστ’ ένα, τίποτα δε μας χωρίζει, μα τώρα μη μιλάς, η βάρδια σου αρχίζει».
Σου μίλησαν για συνδικάτο κι είπες «τι να σου κάνει, άσε που αν με διώξουν η ζωή θα μ’ αποκάνει»
κι ας το `νιωθες καλά, πως πνίγαν’ τη φωνή σου - θα `ταν πολλά αλλιώς αν γνώριζες τη δύναμή σου.

Όταν ήσουν πιο μικρός και πήγαινες σχολείο
έλεγες ότι ήθελες να δώσεις για Πολυτεχνείο
ήσουν καλός στη μπάλα, είχες και μια κιθάρα
μα τώρα δούλευε σκληρά μην έρθει η απόλυση
τα όνειρά σου λιώσαν στην ηλεκτροκόλληση.

Κάποτε σε ξαναβρήκα σ’ ένα παγκάκι, να μοιράζεσαι το κολατσιό σου μ’ ένα προσφυγάκι
και ρώτησες «γιατί ρε φίλε είναι ουτοπίες, να υπάρχουν σ’ όλους ίσες ευκαιρίες;»
Πάντα σε θυμάμαι σα να είσαι δεκαεφτά... «Δυστύχημα εργατικό», το γράψαν’ στα ψιλά
και μείναμε εμείς να ζούμε τρομαγμένοι, στης επιβίωσης το ζόφο μουδιασμένοι.

Όταν ήσουν πιο μικρός και πήγαινες σχολείο
έλεγες ότι ήθελες να δώσεις για Πολυτεχνείο
ήσουν καλός στη μπάλα, είχες και μια κιθάρα
μα τώρα που `φυγες στ’ αστέρια μετανάστης
τα όνειρά σου στείλε μου να γίνω αντάρτης.