Μπρος στην αυλή σου βρέθηκα
κι αυτό το βράδυ,
μ'ένα μυαλό φουλ στο αλκοόλ,
και φουλ στο γκάζι.
Στα σκαλοπάτια σου μπροστά
ήρθα και έπεσα, σα μεθυσμένο φορτηγό
με φρένα άχρηστα.

Τράβα λοιπόν τη σκανδάλη,
όσα δε φτάνει η καρδιά
γίνονται πάθη.
Φύλλα ξερά τα δυο χείλη μου
μες στο μυαλό μου σεισμός
κι εγώ να ψάχνω,
να πιω ξανά το δικό σου αγιασμό
σταυρωμένος στο κόσμο σου ζω.

Έλα και βγάλε τα καρφιά, ν΄αναστηθώ.

Μπρος στην αυλή σου βρέθηκα
κι αυτό το βράδυ,
κι ήρθε μια θάλασσα
μ’ αγκάθια να με πάρει.
Θνητός, μα όμως αθάνατος στο φως σου.
Ήρθα να μπω κρυφά
σα κλέφτης στ΄όνειρο σου,
μα φίδι μαύρο
είχε τυλίξει το λαιμό μου.