Οι ονειροπόλοι γυρίζουν κουρασμένοι (από πού;)-

μέσα στα μάτια τους έχουν πνιγεί τα προάστια,

στο άσυλο μετράνε με τις ψείρες τους την υπομονή,

με τα δάκρυά τους το μέγεθος της μέρας,

άξαφνα ο φύλακας μ’ αρπάζει απ’ το λαιμό, εγώ σα-

στίζω και τότε ακούγεται η ωραιότερη μουσική

σαν μια σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η

γηραιά μας ήπειρος.