Κι αν τα φτερά μας, με τρισίλιο ματίσαμε,
στους ματωμένους ώμους μας σε κάποια ράδα...
και τις πληγές μας με ψαρόλαδο αλείψαμε,
δίπλα σε βράχια που `σκαψε η σοροκάδα...
Κι αν τα κορμιά μας σε σειρήνες παραδώσαμε,
στου παραλογισμού την έκσταση και την κραιπάλη...
και με ψαλμούς τους δαίμονες μας αφορίσαμε,
ακροβατώντας στης απόλαυσης την ζάλη...
Κι αν διοπτεύσεις σε νεκρά αστέρια πήραμε,
και φάλτσα στίγματα μας ρίξανε στις ξέρες...
κι αν οι θολοί ορίζοντες μας παραπλάνησαν,
και το αρίβα μας αλλάξαν χίλιες μέρες...
Ακόμη έξω στη βαρδιόλα μας περήφανοι,
στεκόμαστε πανάρχαιοι στρατιώτες...
φόρο τιμής στη θάλασσα σαν αποδίδουμε,
του πεπρωμένου μας αιώνιοι δεσμώτες...
Ακόμη τα παλιά κομπάσα μας χαϊδεύουμε,
του καραβιού μας καθορίζοντας την ρότα...
και τις καρδιές μας ν’ αντέχουν εκπαιδεύουμε,
και να πορεύονται αγέρωχες σαν πρώτα.