Απάνω στα Λευκά Βουνά
θα σε βρω Παναγιά,
για θέλω να σου πω
το μαύρο μυστικό.

Για `κείνο το κοπέλι
που `χε καρδιά από μέλι.
Μα ο Χάρος το ποθούσε,
κρυφά χαμογελούσε.

Απάνω στα Λευκά Βουνά
θα σε βρω Παναγιά,
για θέλω να σου πω
το πονο πια πως δε βαστώ.

Εσταμάτησε ο χρόνος,
'κει που σε τρώει ο πόνος,
κι έχει πεθάνει η φύση,
η αγάπη όταν σ’ αφήσει.