[Τελικά, δεν έμεινε νύχτα που να μη γράψω πάνω στο χνωτισμένο τζάμι, δυο λόγια και για μας. Τα γράμματα σβήνουν γρήγορα, ποιος μας θυμάται, ποιος μας θυμάται.....]

Βρήκα στα μάτια μου βαθύ σκοτάδι, κακό σημάδι,
και φοβήθηκα πως δε θα τη βγάλω κι άλλο βράδυ

Ίσως τα λόγια που δεν είπα με στοιχειώσανε ξανά
κι αυτά που το μυαλό γεννά θα προτιμούσα να ξεχνά

Μα, απ’ το σκοτάδι βρήκα φως κι ο πιο κρυμμένος μου βυθός
πίνει τις λύπες μου σαν φως, όμως δεν είναι αρκετός να με χωρέσει

Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά που μου αρέσει

Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδι κι όχι λέξεις,
που πάει να πει δεν έχω χώρο για όνειρα και σκέψεις

Όμως στέκομαι στα πόδια μου κι έχω λυσσάξει,
τώρα ποιος θάνατος στ’ αλήθεια, μπορεί να με τρομάξει;

Βλέπεις, δε μ’ ένοιαξε ποτέ που πάω, ποιον αγαπάω,
δε χάθηκα ποτέ μου κι ας παραπατάω

Δε μ’ ένοιαξε ποτέ τι κάνω, γιατί το κάνω,
για μένα, απ’ όλους κι όλα παραπάνω

Να `ρθεις απόψε να με βρεις δε θα ντραπώ,
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω

Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί ξοδεύτηκα,
γιατί γουστάρω, τ’ άλλα ούτε που τα σκέφτηκα

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
όλα τ’ άλλα είναι απλά σιωπή

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί αρχίζω και σκορπώ,
τώρα που οι λέξεις παλεύουν να με βλάψουν

Να `ρθεις απόψε να με βρεις μήπως προλάβω να σου πω
όσα δεν μπόρεσαν τα χέρια μου να γράψουν

Να `ρθεις νωρίς να ζυγιαστούμε όπως κάναμε παλιά,
μην πας μια μέρα στη δουλειά και κράτησέ με αγκαλιά

Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδια, στο λαιμό μου θηλιά,
είδα στα χέρια μου σημάδια και στη σκέψη μου κελιά

Μα αν είναι ο κόσμος σπιθαμή και στην παλάμη μου γραμμή
φτιάχνω δικιά μου φυλακή που να μπορώ μέσα εκεί λεύτερος να `μαι

Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά το μόνο που φοβάμαι

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί βαρέθηκα,
να μεταφράζω τις σιωπές κι αλυσοδέθηκα

Παραπονέθηκα ενώ ξέρω πως οι τύψεις μου,
δε λιγοστεύουν με τραγούδια για τη θλίψη μου

Βρήκα στα μάτια σου σκοτάδι και κατάλαβα πως,
δεν πάει να πει ότι εγώ βλέπω αφού δεν είμαι τυφλός

Πως οι σκιές δε θέλουν φως γιατί ξυπνούν τη μνήμη
και κάνουνε το "σήμερα" συντρίμμι

Να `ρθεις απόψε να με βρεις άμα μπορείς το `χω σκοπό
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω

Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί την είδα έτσι,
γιατί απόψε Το Μπορώ και δε σηκώνω λέξη

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί

Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
όλα τ’ άλλα είναι απλά σιωπή

Να `ρθεις απόψε να με βρεις γιατί αρχίζω και σκορπώ,
τώρα που οι λέξεις παλεύουν να με βλάψουν

Να `ρθεις απόψε να με βρεις μήπως προλάβω να σου πω
όσα δεν μπόρεσαν τα χέρια μου να γράψουν

[Πολλοί συντρόφοι πέθαναν... όσοι επιζήσαμε βαδίζουμε παράμερα, με τα ρολόγια μας σταματημένα, σ’ έναν άλλο χρόνο, γι’ αυτό και γερνάμε τόσο επώδυνα.....]