Στην αρχή ένας φόβος, μια αόριστη απειλή

μες στον ψυχρό, απρόσωπο συνωστισμό των άστρων -

θυμάμαι, παιδί, σε μια μεγάλη σταραποθήκη,

τα δισεκατομύρια σπειρά του σταριού

με τον ίλιγγο του Αρίθμητου,

κάθε κίνηση με βούλιαζε όλο πιο βαθειά,

κάνοντας ν’ ανατριχιάζει αυτό το πελώριο ζωο

με τρίχωμα από μερμήγκια -

νόμιζα πως θα πέθαινα.

Μα, εκεί, στην άκρη,

ένα μικρό ποντίκι

ροκάνιζε τα σπειριά του σταριού

που περίμεναν τα δόντια του

ήσυχα κι υπάκουα,

σα να του προσφερόνταν.