Ά, τα βράδια που βγαίνω, πίνω, πίνω, σαν τους αλκοολικούς,

όλα τα πρόσωπα του δρόμου

χωρίς ποτέ να ξεδιψάω,

πολιτείες του κόσμου σας ξεφύλλισα

σαν τις σελίδες μιάς μυθολογίας

όπου μέσα βρήκα τους δικούς μου ήρωες,

ανυπεράσπιστους

κι ακατάλυτους

με πανοπλίες από σιδερένια θλίψη.

Δαγκώνοντας την οπλή της πείνας σας

χόρτασα

κι οι αρμοί μου γίναν δροσεροί κι ευλύγιστοι

μες στα ηράκλεια γυμναστήρια

της εξουθενωμένης ζωής σας.

Θα ξεριζώσω ένα-ένα

τα σαγόνια

τις αρτηρίες

τους βουβώνες μου

και θα τα ρίξω μέσα στις λάμψεις του πάθους σου

ώ, ανθρώπινο πλήθος -

είμαι ερωτευμένος μαζί σου,

όλοι οι άντρες είναι σύντροφοι μου, θαυμάζω

τα πολύτριχα αχαμνά τους και τα πολύτρομα εργαλεία τους

κι οι γυναίκες όλες,

αγαπημένες μου,

εσείς, που ριχτήκατε τη νύχτα πάνω στα μαχαίρια

της γύμνιας μου

και ξαναγεννηθήκατε πιο δροσερές το πρωί

μέσα στην αφθονία του κατευνασμένου έρωτα,

κι οι άλλες,

που δε σας άγγιξα ποτέ,

μα που θα ζείτε αιώνια φυλακισμένες

μέσα στη δίψα μου.