Και ξαφνικά μ’ έλουσε ολόλαμπρη, σα μια δόξα

η άγια χρησιμότητα των πραγμάτων.

Έπεσα άφοβα μες στο στάρι,

κι έκλαψα.

Από τότε

κάθε φορά που κόβω το ψωμί της γης

νοιώθω τον ίδιο εκείνο τρόμο

και την ίδια δόξα.