Τα ιμάτια μου μοίρασα
και τα 'παιξαν στα ζάρια
άλλα ν' αλέσουν τα σκυλιά
κι άλλα να φαν' τα ψάρια.

Απ' το κεφάλι πέταξα
της λογικής την πλάνη
που μου φορέσαν μια βραδιά,
αγκάθινο στεφάνι.

Είμαι τρελός για λύσιμο,
θεριό που θα ξυπνήσει,
είμαι ο άλλος μου εαυτός
που έχω αποκοιμίσει.

Στο βράχο της υπομονής
ακίνητος αιώνες
τα σωθικά μου ξέσκισαν
οι νόμοι κι οι κανόνες.

Μα ήρθε μια νύχτα η φωτιά
που χάρη μου χρωστούσε
τις αλυσίδες μου έλυσε
κι ό, τι με τυραννούσε.

Είμαι τρελός για λύσιμο,
θεριό που θα ξυπνήσει,
είμαι ο άλλος μου εαυτός
που έχω αποκοιμίσει.