Ἂν ὕλην θέλῃς συγγραφῆς πλουσίαν καὶ ποικίλην,
Τῶν χρονικῶν σου ζήτησε ἐδῶ, σοφὲ, τὴν ὕλην.
Ἐδῶ αἱ πηγαὶ σώζονται, ἐδῶ τὰ φρικαλέα
Τῆς τυραννίας πρακτικὰ καὶ παλαιὰ καὶ νέα.
Δύνασαι τόμους ἑκατὸν μεγάλους νὰ γεμίσῃς·
Τὸ θέρος εἶναι ἄφθονον, πυκναὶ αἱ ἀναμνήσεις.
Δὲν εἰν’ ὀλίγ’ αἱ γενεαὶ, κ’ εὐάριθμα τὰ ἔτη.
Πρὸς μείζονα δὲ τοῦ Κοινοῦ ψυχαγωγίαν ἔτι,
Τοὺς τόμους ὅλους στόλισε μὲ φοβερὰς εἰκόνας,
Τοὺς σκόλοπας, τὰς κρεουργοὺς ἁρπάγας, τὰς ἀγχόνας,
Παρθένων τὰς ἀπαγωγὰς καὶ τὰς αἰχμαλωσίας,
Καὶ τοὺς ἐξανδραποδισμοὺς καὶ τὰς ἐξωμοσίας·
Διὰ νὰ ἦναι τὸ κομψὸν βιβλίον μετὰ ῥόδων
Ἀγλάϊσμα τῶν αἰθουσῶν, καὶ ἐπὶ τῶν σκιμπόδων
Καθήμεναι αἱ σύζυγοι ὑμῶν καὶ αἱ μητέρες,
Οἱ παῖδες οἱ ἐρωτιδεῖς, αἱ αὖραι θυγατέρες,
Νὰ τὸ φυλλομετροῦν ἁβρῶς, ὡς συνειθίζουν τώρα,
Ἕως οὗ ἔλθῃ τοῦ χοροῦ καὶ τῆς τρυφῆς ἡ ὥρα!
Ἐδῶ, ἐδῶ ἐλθὲ, καὶ μὴ, μὴ τας βιβλιοθήκας,
Ἀλλὰ τοὺς τάφους σπούδασον καὶ τῶν νεκρῶν τὰς θήκας.
Ἂν μὲ τὸ κοῖλον τῆς χειρὸς ἐκ τοῦ ἐδάφους κύψῃς
Καὶ λάβῃς χῶμα, δάκρυα καὶ αἷμα θὰ ἐκθλίψῃς·
Εἰς τοῦτο ἀντὶ μέλανος τὸν κάλαμόν σου βάψε,
Καὶ οὕτω τῶν τυράννων μας τὴν ἱστορία γράψε.
Καθὼς δὲ ὁ Ἡρόδοτος τὸ σύγγραμμα του Μούσας,
Τὴν ἱστορίαν σου καὶ σὺ επίγραψον Ἐμπούσας·
Κ’ ἓν Ἐριννύος ὄνομα τὸ πᾶν ἂς στεφανόνῃ,
Ἢ Μέγαιρα, ἢ Ἀληκτὼ, ἢ δράκων Τισιφόνη!