Πλησίον Σμύρνης τῆς καλῆς, ἐκεῖ ὅπου γλυκεῖα
Τοὺς ξένους μὲ τὰ κάλλη της μαγεύ’ ἡ Ἰωνία,
Μεζὶτ ὁ μεγαλοπρεπὴς ἐπιθυμῶν τὸν ζῆλον
Νὰ ἀνταμείβῃ τῶν καλῶν καὶ εὐγενῶν του φίλων,
Κώμην καὶ πλέθρα γῆς πολλῆς σ’ ἐχάρισεν καρπίμου,
Ἐν μέσῳ χώρας εὐθαλοῦς ὡραίας πλὴν ἐρήμου.
Τὸ ἄροτρον τοῦ γεωργοῦ κινούμενον ἐκθάπτει
Ἀγάλματα ἐκεῖ θεῶν, καὶ πόλεις ἀνασκάπτει.
Ἐκεῖ ποτὲ συνέθαλλον, ἐφάμιλλοι τὸ κλέος,
Ἡ Ἔφεσος, ἡ Μίλητος, ἡ Κολοφὼν, ἡ Τέως.
Αὐτὰς τὰς αὔρας ἔπνευσαν, αὐτὸ τὸ φῶς τ’ ὡραῖο
Ἔβλεπον Ὅμηρος, Σαπφὼ, Ἀλκαῖος, Ἀνακρέων.
Λέγουν τὰς νύκτας ἀοιδαὶ ἀκούονται γλυκεῖαι,
Καὶ στεναγμοὶ, καὶ λυπηραὶ βαρβίτων μελῳδίαι·
Καὶ ὅταν δάκτυλοι χορδὰς τὰς ἀοράτους κρούσουν,
Αἱ ἀηδόνες σιωποῦν, τοὺς φθόγγους των ν’ ἀκούσουν.
Τὴν ὥραν ὅταν ἡ Πλειὰς πρὸς τὰς δυσμάς της νεύῃ,
Καὶ εἰς τὸν Τμῶλον ὁ γλυκὺς κορυδαλὸς ὀρθρεύῃ,
Κατάβα ὅπου αἱ σκιαὶ αὶ ἱεραὶ συχνάζουν,
Κ’ ἐρώτησε νὰ σὲ εἰποῦν τι ἔχουν καὶ στενάζουν;...