Ἀλλὰ ἐνῷ τὸν πάπυρον μὲ δάκρυα συμφύρω,
Καὶ μετὰ τοῦ Σταυροῦ θρηνῶ, καὶ τοὺς λαοὺς οἰκτεῖρω,
Σὺ μάχην μετὰ τοῦ Ὀμὰρ αἱματηρὰν κερδαίνεις,
Καὶ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν δαφνοστεφὴς ἐμβαίνεις.
Ἐκεῖ ποτὲ τῶν εὐγενῶν, ὀλβίων Πτολεμαίων
Φιλότιμος συνήγαγε φροντὶς τὰς τῶν ἀρχαίων
Βίβλους, σοφίας θησαυρούς, ἐν ὥρᾳ μετοπώρου
Ὡς ταμιεύει γεωργὸς θέρους καρπὸν εὐφόρου.
Ἐκεῖ οἱ πόνοι τῶν σοφῶν, ἐκεῖ τὰ θεῖα μέλη,
Οἷα οὐδ’ ἤκουσ’ ἔκτοτε ἡ γῆ, ἀλλ’ οὐδὲ μέλλει.
Ὅλα ἐκεῖνα οἴχονται, ὦ θρῆνος! ἀπαισία
Ἑνὸς σκαιοῦ βαρβαρικοῦ διλήμματος θυσία.
Καὶ ἴσως ὸ τρισβάρβαρος Ἀγαρηνὸς ἠγνόει
Ποῖοι φλογώδεις κεραυνοὶ, ἰδεαι λαοσσόοι,
Ἐκρύπτοντο εἰς τὰς πτυχὰς τῶν βίβλων τῶν ἀφώνων.
Ἂν ὅμως τύραννοι τινὲς τῶν νεωτέρων χρόνων.
Ἢ ὁ ταρτοῦφος ὁ Γωμὼν[1] ἐκεῖ παρόντες ἦσαν,
Τὸ πῦρ θὰ συνεδαύλιζον μὲ διπλασίαν λύσσαν.