Ὦ Ἱσπανία, σκύμνους σὺ ἐξέτρεφες ἀλκίμους
Εἰς τῶν ἀγρίων σου βουνῶν τὰς λόχμας τὰς ἐρήμους,
Οἵτινες ἔθραυσαν ὀστᾶ τυράννων ἀλαζόνων,
Κ’ αὖθις ἀπέδωκαν εἰς σὲ πατρίδα, πίστιν, θρόνον.
Βαρὺ ᾐσθανθησαν, πικρὸν οἱ βάρβαροι τὸ τραῦμα.
Καὶ σήμερον, ὤ μέγιστον τῶν χρόνων τούτων θαύμα!
Ἐνῷ σὲ ὑπελάμβανεν ὁ κόσμος πτῶμα κρύον,
Χρονίων θῦμα συμφορῶν καὶ νόσων ἐμφυλίων,
Αἴφνης τὴν χαίτην του κινεῖ ὁ γηραιός σου λέων·
Τοὺς ἀσθενεῖς του ὀφθαλμοὺς πῦρ διαφλέγει νέον·
Βρυχᾶται, καὶ ἀπὸ Βοῤῥᾶ καὶ Νότου οἱ λαοί σου,
Ἕν σῶμα ὅλοι, εἷς θυμὸς, ἐγείρονται ἐξίσου·
Τὴν λόγχην τὴν Ἰθαγενῆ τὴς Βαϊόννης δράττουν,
Εὐψύχως μάχοντ', εὐγενῶς τὴν νίκην διατάττουν,
Καὶ νόμων βάλλουν φαεινὴν κρηπῖδα ἐλευθέρων,
Πρὸς αἶσχος ἄλλων κραταιῶν ἐθνῶν καὶ σοφωτέρων.