Ἀλλ’ ὡς ἡ τοῦ ἀδελφικοῦ προσώπου ὁμοιότης,
Τὸ βλέμμα, τὸ μειδίαμα, ἡ τῆς σαρκὸς λευκότης
Νὰ τῆς ἐνθύμισαν ἐμοῦ καὶ πάλιν τὴν εἰκόνα,
Ὁμοία μὲ τὴν ὀρφανήν τῶν τέκνων της τρυγόνα,
Τὸ ἄλσος ἔπλησε φωνῶν καὶ στεναγμῶν ὀξέων
Ἀνακωκύσασα λιγὺ παράπονον καὶ νέον.
Ὦ φθόγγοι μητρική στοργῆς ! ὦ τρυφεραὶ ἐκφράσεις !
Ὦ τόνοι! ὦ διακοπαὶ γλυκεῖαι! ὦ ἐκστάσεις!
Ἡ τάλαινα ἠθέλησα τὴν σιωπὴν νὰ λύσω,
Μ’ ἓν φίλημα θυγατρικὸν νὰ την παρηγορήσω.
Τὸ φίλημα τὸ ἔδωσα, ἀλλὰ δὲν τὸ ᾐσθάνθη·
Ὁ λόγος ὡς εἰς τὸ κενὸν ἐσβέσθη, ἐμαράνθη.
Τότε εἰς ἄλγος ἐμαυτὴν ᾐσθάνθην λυομένην,
Καὶ ὅλην μου τὴν ὕπαρξιν ἐκ βάθρων σειομένην.
Τὸ πνεῦμά μου διαμιᾶς εἰς ζόφον ἐβυθίσθη·
Ὁ κόσμος πέριξ δὶς καὶ τρὶς περιεστροβιλίσθη.
Μ’ ἐφάνη πῶς εἰς ἄβυσσον μεγάλην ἐφερόμην·
Μὲν ἔβλεπα, δὲν ἤκουα, καὶ κατεκρημνιζόμην.
Αἱ νοεραὶ δυνάμεις μου ἐξέλιπον· κατεῖχον
Τὸ ὅριον μεταξὺ ἐμψύχων καὶ ἀψύχων.
Ἀλλ’ ὅτε ἀπὸ τὴν φρικτὴν συνῆλθον ταύτην μέθην,
Δὲν ἴδον πλέον γῆν· ἐντὸς τῶν οὐρανῶν εὑρέθην.
Τὰ πρόσωπα τῶν Χερουβὶμ τριγύρω διεγέλων,
Καὶ τοὺς δικαίους ἔτερπον οἱ ὕμνοι τῶν Ἀγγέλων.