Ἐπῆγα εἰς τὴν πατρικὴν οἰκίαν μου, ἐπῆγα·
Ὡς νὰ κατῴκουν πνεύματα ἐντὸς τὸ πᾶν ἐσίγα.
Ἡ αὖρα μόνον, ἡ ψυχρὰ τοῦ φθινοπώρου αὖρα
Ἐσάρονε τὰ δώματα τὰ ἔρημα καὶ μαῦρα.
Οἱ πλάτανοι τῆς σκυθρωπῆς αὐλῆς ἐφυλλοῤῥόουν·
Τὰ φύλλα κυλινδούμενα ἐπὶ τῆς γῆς ἐθρόουν·
Καὶ ἡ θρηνώδης ἔῤῥεεν ἐν μέσῳ κολυμβήθρα,
Καὶ οἱ ἰχθύες ἔπαιζον εἰς τ’ ἀργυρᾶ της ῥεῖθρα.
Τὸ ὕδωρ δὲ ἀναπηδῶν μὲ συριγμὸν καὶ ῥοῖζον,
Καὶ ρεύματα τοξοειδῆ κρυστάλλου σχηματίζον,
Ἐκαμπυλοῦτ’ ὡς ἡ χρυσῆ τῶν Ἀρχαγγέλων πτέρυξ,
Κ’ ἐσκόρπιζεν ἀδάμαντας καὶ μαργαρίτας πέριξ.
Ποσάκις εἰς τὸ χείλος της ἐκάθισα παιδίον,
Καὶ τὴν μορφήν μου ἔβλεπα ἐντός της κ’ ἐμειδίων,
Ἢ ἔβλεπα τὴν ἴριδα τῶν πιπτουσῶν σταγόνων,
Καὶ μάταιον κατέβαλλα νὰ τὴν συλλάβω πόνον !
Ποσάκις μετὰ κάματον καὶ παιδιώδη μόχθον
Ἀπεκοιμήθην ἥσυχα εἰς τὸν γλυκύν της ῥόχθον,
Καὶ πάλιν εἰς τοὺς ὕπνους μου παρίσταντο ἐκ νέου
Οἱ γέλωτες, καὶ ἡ φαιδρὰ εἰκὼν τοῦ ὑμεναίου,
Καθ’ ἣν κοράσια πολλὰ μὲ ἄνθη ἐστεμμένα
Μ’ ἐνυμφοστόλουν, καὶ λαμπρὸν ἐκρότουν τὸν Ὑμένα !