Ἡ φυλὴ δὲν εἶναι μία τῶν πτηνῶν τῶν ἡδυφώνων,
Οὐδὲ ποιητῶν ὑπάρχει εἰς τὴν γῆν ἓν γένος μόνον.

Ἀπ’ αὐτοὺς μακρὰν τῆς Τύχης πνέουν οἱ βαρεῖς χειμῶνες
Ἡ ζωή των ὅλη ἔαρ εἶναι ἓν παντοτινὸν,
Ἔαρ ὅπου αἰωνίως φαιδραὶ ψάλλουν ἀηδόνες
Ὑπὸ εὔδιον καὶ πλήρη ἀμβροσίας οὐρανόν.

Τῆς ψυχῆς ἐκείνων πάλιν ᾍδης ἀφεγγὴς τὰ βάθη·
Ἡ καρδία των ἐτέθη ἐπὶ ἄκμονος δεινῶν,
Ὅπου Κύκλωπας ἀκμῆτες τὴν σφυρηλατοῦν τὰ Πάθη,
Κ’ εἰς βαρὺν τὴν μεταβάλλουν καὶ βροντώδη κεραυνόν!


Ἡ φυλὴ δὲν εἶναι μία τῶν πτηνῶν τῶν ἡδυφώνων,
Οὐδὲ ποιητῶν ὑπάρχει εἰς τὴν γῆν ἓν γένος μόνον.

Ἀναπαύεται ὁ φίλος τῶν Ἐρώτων Ἀνακρέων
Ὑπὸ τοῦ καλοῦ Βαθύλλου τὴν ἐρωτικὴν σκιὰν,
Κ’ εἰς ἀτμοὺς γλυκείας μέθης τὰς μερίμνας διαχέων
Ψάλλει τὸ ποτὸν τῆς Κύπρου καὶ τῆς Κύπρου τὴν θεάν.

Πλὴν τὸν Βύρωνα σπαράττει ἡ ἀκοίμητος ὀδύνη·
Κόλασιν παντοῦ εὑρίσκει, κ’ εἰς τοὺς κόλπους τῆς τρυφῆς.
Εἰς τὰ χείλη του πικρία πᾶσα ἡδονὴ ἀφίνει.
Κ’ εἰς τὸν κόσμον ὅλον βλέπει θέατρον καταστροφῆς.