Και είτανε τα μάτια μου

Από Σένα θαμπωμένα·



Και είτανε τα χείλια μου

Απ’ τα χείλια Σου αναμμένα·



Και είτανε τα χέρια μου –

Απ’ τα χάδια Σου – γιομάτα,



Και σαν Ήλιος έφεγγεν

Του Μαρτυρίου η στράτα...



Κι ο πηχτός ο κουρνιαχτός

Που τυραννάει – ω Θε μου,



Τα μάτια μου, και χύνεται

Κι ομπρός κι απάνωθέ μου,



Και – σαν πέλαο άσωστο

Περνάει από κοντά μου,



Γίνεται ο Λιβανωτός

Τ’ ανέσπερου Έρωτά μου...



Και στο δρόμο τον πικρό,

Και στο μαρτύριο πούμαι, -



Σε ΄νειρεύουμαι βαθιά

Και σε συλλογούμαι.



Κι όσο μου φωτοβολάς,

- Καλέ γλυκέ μου Κρίνε, -



Κι όσο μου γλυκοφωτάς,

Μαρτύριο πια δεν είναι·



Κι ο πικρός μου ο ίδρωτας

Χάμου γλυκός σταλάει, -



Και τριαντάφυλλα από μπρος,

Τριαντάφυλλα από πλάι...-