Πῶς τ’ ὄνομά σου τ’ ἀγαπῶ, παιδί μου ἀγαπημένο·
πῶς ἤθελα νὰ σὲ ἰδῶ στρατιώτη ἁρματωμένο,
Γρίβα μ’ ἁρματωλοῦ σπαθί, μὲ δάφνινο στεφάνι·
νὰ δώσ’ ἡ χάρις τ’ οὐρανοῦ, μικρέ μου, νὰ σὲ κάνῃ
Βοριᾶ ὡσὰν τὸν Θόδωρο, φωτιὰ σὰν Γαρδικιώτη
κ’ ᾑ Μάναις νὰ ζηλεύουνε τὴ φλογερή σου νειότη!
Πῶς ἤθελα τ’ ἀπόμαχο ν’ ἁρπάξῃς καρυοφύλλι,
τὴν τιμημένη εὐμορφιά τῆς μάνας σου νὰ πάρῃς,
κι’ ἀπ’ τὴ γενιά της τὴ σεμνὴ νὰ πιάσῃς τὸ κονδύλι·
νὰ λάμπῃ μέσ’ στὰ μάτια σου σοφίας φῶς καὶ Ἄρης!