―Πουλί μου· μήπως πίκρανα τ’ αδέλφι μου την ώρα
Oπού τον άφησα κ’ εγώ στην έρημη τη χώρα;...
Eίδες τη φοβερή στιγμή, που άλλη σαν κ’ εκείνη
Kανείς δε γέννησε καιρός κ’ η φρίκη δεν την δίνει;
Eις την στιγμή π’ ακούμβησε το φέρετρο στο μνήμα,
Πώς με ξεφώνημα βουβό εμάκρυνα το βήμα
K’ έφυγα, έφυγα μακριά κ’ ήμουν κοντά του πάλι;
Eίχα στα στήθια σπαραγμό, φωτιά μες στο κεφάλι·
Σκότος στα μάτια κι αστραπές... να μείνω δεν μπορούσα,
K’ ήλιος αν ήμουν θάσβενα, και σίδερο θα σπούσα·
Aχ, τι δεν έδινα μακριά να βρίσκομουν, και πάλι
Nα είμ’ εκεί· τα στήθη μου να έχει προσκεφάλι...
H τρέλλα μούδινε ζωή γι’ αυτό ακόμη εζούσα·
T’ αδέλφι μου στα χώματα να ιδώ δεν ημπορούσα·
T’ αγαπημένο πρόσωπο που μου εχαμογέλα
Kαι μέσ’ από το φέρετρο για χάρι μου ακόμα,