Ποιὸς εἶπε, ὁ πατέρας σου πὼς πέθανε, Φανή μου; Μέσ’ στὴν ψυχή μου ἐκεῖνος ζῇ καὶ μέσα στὴ στοργή μου... Μὲ τὴν καρδιά μου σοῦ λαλεῖ, τὸν ἴσκιο μου σὲ σκέπει, μὲ τὸ δεξί μου σ’ εὐλογεῖ, τὰ μάτια μου σὲ βλέπει!

Ποιὸς εἶπε, τὸν πατέρα σου πὼς τὸν σκεπάζει χῶμα; Μήπως δὲν ζῇ σὰν σὲ φιλῇ τὸ ἐδικό μου στόμα; Μήπως δὲν ζῇ στὸ βλέμμα μου ὁπόταν σὲ κυττάζω, καὶ δὲν στενάζ’ ὁ τάφος του γιὰ σένα σὰν στενάζω;

Ζῇ ὁ πατέρα σου, ναὶ ζῇ· καὶ τότε θὰ πεθάνῃ, ὅταν τὸ κρύο φέρετρο τὴν ὄψι μου χλωμάνῃ· τότε μονάχα ὀρφανὴ θὰ λέγεσαι, Φανή μου· μὰ οὔτε τότε, ἐπειδὴ θὰ ἔχῃς τὴν εὐχή μου.