Ἦλθες στὴ Μάνα... Πάτησες τὸ χῶμα τ’ ἀγιασμένο
τῆς Μάνας – ὄχι τῆς μητρυιᾶς – δικό Σου, ὄχι ξένο·
χῶμα γεμᾶτο ἀπὸ στοργή, δάκρυ, δροσιὰ καὶ κρίνα,
γεμᾶτο δάφνη καὶ ἰτιὰ καὶ σκόνη ἀπὸ ἀκτῖνα.
Ἄχ, πάτησέ το· πάτα το κρυφὴ χαρὰ νὰ νιώσῃς·
τὸ βῆμα ποῦ Σοῦ κούρασαν τὰ χρόνια νὰ φτερώσῃς·
βαλσάμωσε τὰ στήθια Σου μὲ τὸ ἀγέρι ἐκεῖνο
ὅπου μυρίζει γιασεμὶ καὶ ξένου κόσμου κρίνο,
καὶ πάρε, πίε ἀπ’ τὸ νερό, ποῦ σέρνεται μπροστά Σου,
τὰ χείλη ποῦ Σοῦ χλώμιασε ἡ ξενητειά νὰ βρέχῃς,
νὰ νιώσῃς μέσα στὴν καρδιὰ καὶ μέσ’ στὰ σωθηκά Σου,
ὅτι δὲν εἶσαι ὀρφανὸς καὶ πῶς μανούλα ἔχεις!
Καὶ τὶ Μανούλα! Τὴν ξανθὴ τοῦ ἥλιου θυγατέρα·
νεράϊδα μέσ’ στὸ πέλαγος, στὸν κάμπο ἀμαζόνα,
λειοντάρι ἀπάνω στὸ βουνό, ἀητὸ εἰς τὸν ἀγέρα,
ἀηδόνι στὸ κελάδημα καὶ στὴν τιμὴ κορῶνα.
Κείνη, ποῦ δὲν τὴν έφθασε μάνα καμμιὰ στὴ γέννα,
εἰς τὸ τραγοῦδι, τ’ ἅρματα, στὴ λεβεντιά, στὴν πέννα!