Ζωή μεγάλη κι απόμακρο πέλαγος
Μυαλό μικρό κι αυτό τι ζητάει
Φασαρία μελισσών ανθρώπων
Κι απαιτούν τη σκέψη μου
Έδεσα παπούτσια, λουστρινένια μου
Για να γυαλίζουν στο πέρασμά τους
Χίλιες σκέψεις, χίλιες αλήθειες μάζεψα
Και τις φύλαξα στα αστέρια

Η βροχή με αναστατώνει
Είναι σαν μια δύναμη ουρανού που ξεριζώνει
Τη φωτιά που της καρδιάς μου
Τα φτερά κρατάει δυνατά από το πέταγμα της χαράς μου
Φωλιά ονείρων δεν υπάρχει
Τις σκέψεις μου στα αστέρια να κρατάω,
Σαν χρυσό να τις φυλάω
Σαν σκιές με ακολουθούν
Φίλοι που δείχνουν να αγαπούν, ζουν και χάνονται

Έφυγα για να σωθώ, απ’ το μόνο καημό
Της καρδιάς μου, φυλακή
Έφυγα κι είδα να λιώνει, η ζωή μου σαν χιόνι
Ο φραγμός
Έφυγα πήγα μπροστά, στη ζωή μου φωτιά
Η ματιά, από ήλιου φως, του ονείρου φραγμός
Που θα εκραγεί

Η βροχή όμως αυτή που πια τελειώνει
Ευχή χαράς μόνο λίγες στιγμές μας ενώνει
Και τα αστέρια δε θέλουν τέτοιο βάρος
Και στην αλήθεια να δώσω το θάρρος
Τότε η Ουράνια Σιγή γίνεται αντάρα
Βροχή από αγγέλους, μελωδίες θα διώξουν την κατάρα
Πέρασα αγάπες που χάθηκαν
Μα η ζωή δεν είναι Παράδεισος

Η βροχή με αναστατώνει
Είναι σαν μια δύναμη ουρανού που ξεριζώνει
Τη φωτιά που της καρδιάς μου
Τα φτερά κρατάει δυνατά από το πέταγμα της χαράς μου
Φωλιά ονείρων δεν υπάρχει
Τις σκέψεις μου στα αστέρια να κρατάω,
Σαν χρυσό να τις φυλάω
Σαν σκιές μ’ ακολουθούν
Φίλοι που δείχνουν να αγαπούν, ζουν και χάνονται