Μάζονε ἀνθοὺς μέσα στὸ ρέμμα μόνη
κ’ ἐτραγούδαγε τῆς ἄνοιξης τὰ κάλλη,
ἄλλοτε αὐτὴ καὶ ἄλλοτε τ’ ἀηδόνι·
ἦταν δυὸ φωναὶς καὶ μία ἦτο πάλι...
Ἄχ· τὸν ἔδεσε ἀλύπητα ἡ μοῖρα!
Λίγο πέρασε κ’ ἡ ἀργυρῆ του λύρα.
Ἐσυντρόφευε τῆς κόρης τὸ τραγοῦδι...
Μὲ φαρμακερὸ ἐδένετο λουλοῦδι
Παραδείσου ἀνθός... κι’ ἀλλάζαν δαχτυλίδι,
ἄστρο μὲ φωτιά, ἀηδόνι μὲ τὸ φεῖδι!
Ἀγαπήθηκαν· ὁ νεὶς τὴν ἐπροσκύνα,
σὰν βωμὸ Θεοῦ, σὰν Παναγιᾶς ἀκτῖνα,
μ’ ἔκστασι τρελή, πλὴν καὶ κρυφὴ ὀδύνη·
σάν... ἀλλ’ ὄμως σάν, δὲν βρίσκουνταν γιὰ κείνη!
Γιὰ τῆς Μάγισσας τὴν κόρη μόνο ζοῦσε
κ’ ἐδροσίζετο σ’ ἀγνώριστα πελάη·
πλὴν κ’ ἡ Λυγερὴ κι’ αὐτὴ τὸν ἀγαποῦσε,
ὅπως τὴ ζωὴ ὁ Χάρος ἀγαπάει...
Ὅπως ἡ φωτιὰ τὰ δάση σὰν ἀνάβει,
καὶ ἡ θάλασσα ποὺ πνίγει τὸ καράβι!
Χάρος ἤτανε γι’ αὐτὸν, φωτιὰ καὶ κῦμα·
πλὴν δροσιᾶς φωτιά, ζωή, πλὴν μέσ’ στὸ μνῆμα.
Μὲ ἀθάνατο φαρμάκι τὸν κερνοῦσε·
τονὲ πέθαινε καὶ τὸν ἐλαχταροῦσε·
ἦταν δάγκαμα φειδιοῦ τὸ φίλημά της,
ἦταν ἄβυσσος φωτιᾶς τ’ ἀγκάλιασμά της.