Δρόμους πολλοὺς γυρίσανε, σὲ σπίτια χίλια ἐμπῆκαν,
κι’ ὅπου κι’ ἂν ἐπατήσανε χαρὰ καὶ φῶς ἀφῆκαν.
Ὅλη τὴ νύχτα τ’ οὐρανοῦ κατέβαινε ἡ χάρι,
σὰν σὲ λουλοῦδι ἀπότιστο δροσιᾶς μαργαριτάρι...
Πολλὰ στεγνῶσαν δάκρυα, χαρὰ ἡ πίκρα ἐγίνη
καὶ χείλια ἐχαμογέλασαν ποὺ κλείδονε ἡ ὀδύνη!
Κείνη τὴ νύχτα τὰ μικρὰ παιδιά ἔλαμπαν ὅλα·
ἐπῆρε κἄτι ἀπ’ τοῦ Χριστοῦ τὴ γέννησι ἡ μορφή τους·
κάθε προσκεφαλάκι τους στὴν κούνια ἐμοσχοβόλα
καὶ φῶς σὰν ἐμεγάλωσαν ἐγίνηκε ἡ ζωή τους...
Πόσα δὲν βρῆκαν οἱ φτωχοὶ καλὰ σὰν ἐξυπνήσαν!
Παιχνίδια τὰ πτωχὰ παιδιά, ὁ ἄρρωστος ὑγεία
καὶ καλωσύνη οἱ κακοὶ παράξενη αἰσθανθῆκαν·
Εἶχε πατήσει οὐρανοῦ χαρὰ τὴ δυστυχία.
Καὶ τὸ παλάτι τοῦ κακοῦ πλουσίου ἄλλο ἐγίνη·
παλάτι πλειὰ δὲν τὤλεγαν, ἀλλὰ ἐλεημοσύνη.