Κ’ ἔζη σὰν δροσιὰ μέσ’ σ’ ἄνθη μυρωμένα,
μὲ τὴν ἄπλαστη, καρδιόπλαστη παρθένα
σ’ ἕνα ὄνειρο... αὐτὴν εἶχε ζωή του
καὶ τὴν φύλαγε βαθειὰ μέσ’ στὴν ψυχή του·
ἤτανε γλυκιά, παράξενη λατρεία·
κόρη ἀνύπαρκτη ἐλάτρευε μὲ πόνο
ζωντανὴ καρδιὰ μ’ ἀγάπη οὐρανία·
αὐτὴν ἔβλεπε νύχτα καὶ μέρα μόνο·
τί παράξενο! Ἦτον σκιὰ μπροστά του
κάθε ζωντανή, κ’ ἐζοῦσε ἡ σκιά του...
Πλὴν κ’ ἡ ἄφαντη ποὺ ἔπλασε παρθένα
π’ ὠνειρεύονταν μὲ μάτια ἀνοιγμένα,
τὸν ἐλάτρευε κι’ αὐτή, τὸν ἀγαποῦσε,
στὴν ἀγάπη του ποτὲ δὲν ἀπιστοῦσε...
Τὴν ἐκύτταζε σ’ ἀκτῖν’ ἀργυρωμένη
καὶ τὴν ἄκουγε τ’ ἀηδόνι σὰν λαλοῦσε·
τὴν ἀγκάλιαζε σὲ μύρτο ἀνθισμένη
καὶ σὰν ἔδινε φτωχοῦ τὴν ἐφιλοῦσε...
Δὲν χωρίζονταν καὶ σὰν ἀπεκοιμᾶτο·
τοῦ τὴν ἔφερναν τὰ ὄνειρά του πάλι,
τὴν ἀντάμονε εἰς τὸ λιβάδι κάτω,
στὸ ψηλὸ βουνό, στὸ ἔρημο ἀκρογιάλι·
καὶ καμμιὰ φορὰ σὰν ἔσβυνε ἡ μέρα,
ἀνταμόνανε στὸ κοιμητῆρι πέρα!
Ὅμως μιὰν αὐγή, αὐγὴ καταραμμένη,
ἡ ἁγία του ἐφάνη ἐρωμένη·
πλὴν δὲν ἤτανε ὀνείρου πλέον πλάνῃ,
κόρη ζωντανὴ στὰ μάτια του ἐφάνη·
τ’ ὄνειρό του, ναί· ἀλλὰ μὲ σάρκα κ’ αἷμα·
μπρὸς σὲ λυγαριὰ ἐκάθουνταν, στὸ ρέμμα·
εἶχε στὰ μαλλιὰ τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι
καὶ στὸ μέτωπο γλυκειὰν αὐγὴ τ’ ἀπρίλι,
φῶς εἰς τὴ ματιά, πλὴν φῶς ἀπὸ τὸν Ἅδη,
καὶ τριαντάφυλλο μισόκλειστο στὰ χείλη.
Λάμψις σκέπαζε τὰ κάλλη τ’ ἀνθηρά της,
πλὴν ἐφαίνουνταν κι’ αὐτὴ κ’ ἡ ὠμορφιά της...
Ὅμως ὠμορφιὰ ποὺ πόνο προξενοῦσε·
σ’ ἀποτύφλονε κ’ ἐδίπλαζε τὸ φῶς σου·
σοὔπερνε τὸ νοῦ κι’ ὀπίσω στὸν γυρνοῦσε,
σοὔδινε ζωὴ καὶ ἦτο θάνατός σου.