Σὺ ἔχεις τὴν αὐγὴ ζωὴ κι’ ἐγὼ στὴ νύκτα μπαίνω·
σὺ ἔρχεσαι χαρούμενο κι’ ἐγώ-ἐγὼ πηγαίνω...
Ἴσως θὰ κοίτωμαι νεκρὸς στὴ γῆ σὰν μεγαλώσῃς,
σὰν κάμῃς πῆχυ τὸ φτερὸ
καὶ τὸ πατροπαράδοτο σπαθὶ στὴ μέση ζωσῃς,
σὲ μέραις ἄλλαις καὶ καιρό...
Σὲ ἄλλαις... ὄχι σὰν αὐταίς... καὶ σὰν αὐτὰ τὰ χρόνια,
ἀλλὰ σὰν ξαναέλθουνε τοῦ Μάρτη χελιδόνια...
Σὰν γίνῃ μία ἡ Ἑλλὰς πέρα καὶ πέρα ὅλη
καὶ σμίξει τὴν Ἀθήνα μας γεφύρι μὲ τὴν Πόλι!
Μὴ τότε τὸν τραγουδιστὴ ξεχάσῃ ἡ ψυχή σου,
τὴ λύρα ποὖχε ἀδελφὴ τὸ πατρικὸ σπαθί σου...
Στὸ πικραμένο μνῆμά μου, ἂν ἔχω μνῆμα, ἔλα
κι’ πὲς· «Ἐζώσθηκ’ ἡ Ἑλλὰς καὶ πάλι φουστανέλλα·
ξύπνα νὰ ἰδῇς τὸ χέρι της ὡς ποῦ τώρα τ’ ἁπλόνει·
Γριβόπουλο, ἐγίνηκα γιὰ σένα χελιδόνι
γιὰ νὰ χαρῃς στὸν τάφο σου...» Ὤ! τότε θὰ ξυπνήσω
κι’ ἄνδρα καὶ Γρίβα τὸ μικρὸ παιδὶ θενὰ φιλήσω!