Ἄχ· σ’ ἄλλα χρόνια, Δέσποινα, σὲ ἄλλα χρόνια μόνο,
ὁ κόσμος ἀναγάλλιαζε ἀκόμη καὶ στὸν πόνο·
τωρὰ ξεψύχησ’ ἡ χαρά, τώρα τὰ μάτια κλαῖνε·
ἂς ψάλλουν ὅ, τι θέλουνε, ἂς λένε ὅ, τι λένε
οἱ νόθοι τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ χάρου ἡ λαμπάδες·
ἄς σχίζουν μὲ ἀτμάμαξαις βουνὰ καὶ πεδιάδες·
ἄς φτιάνουν ἀερόστατα ψηλὰ γιὰ ν’ ἀνεβοῦμε,
βαθύτερα νὰ πέφτωμε, πειὸ κάτω νὰ βρεθοῦμε
καὶ νέο κόσμο καὶ παλῃὸ ἂς σμίγουν ὁλοένα
μὲ τηλεγράφου ἀσρταπή· μ’ αὐτὴ τὴν ἀσωτεία,
μ’ αὐτὰ τὰ πλούτη τὰ φτωχά, ποὺ ἔχουν σκορπισμένα,
μόνο μ’ αὐτὰ δὲν δίνουνε στὸν κόσμο εὐτυχία·
γιατ’ ἔχει ὁ πολιτισμὸς δυὸ πρόσωπα· τὸ ἕνα
φῶς παραδείσου ὁλόχαρο, τ’ ἄλλο φωτιά, Παρθένα!
Μοιάζει καμπάνα ποὺ κτυπᾷ κ’ εἰς γέννησι κ’ εἰς μνῆμα·
πότε ζωῆς εἶναι νερὸ καὶ πότε χάρου κῦμα...