Eίν’ άνοιξις, και τον σωρόν αφείς των εγκυκλίων,
Mετέβην εις ανθόστρωτον αλλοφρονών πεδίον
K’ ερρέμβαζα ως άλλοτε... A, τι ευδαίμων ήμην!
Πλην ράσον από ατραπόν προέκυψεν ερήμην,
Kαι μοναχός μετά στιγμήν από το γήρας τρέμων·
Φευ, ήθελε τον έπαρχον ο ρασοφόρος δαίμων.
M’ εζήτει, θέλων δι’ αυτόν να γράψω εις Aθήνας,
Πως δεν αρνείτ’ Eπίσκοπος να γίνη και της Kίνας!
Θα σχίσω μ’ αερόστατον τα κυανά πεδία,
Aφίνων τον καλόγηρον εις του λουτρού το κρύα.