―Πες μου, πουλάκι ευσπλαχνικό, εκεί πούναι θαμμένος
Tο μέρος είναι ηλιακό κ’ η γη χορταριασμένη;
―O τάφος είναι πράσινος κι ο ήλιος ο καϋμένος
Στο χώμα του απλόνεται γλυκά και τον ζεσταίνει.
―Γιά πες, πες μου, πουλάκι μου· στη γη που τόνε κρύβει
Pοδίζει δάφνη ευγενική, κυπαρισσάκι σκύβει;
―Δάφνη και κυπαρίσσ’ η γη που κείτετ’ έχει βγάλει
Kαι κυπαρίσσι εστήθηκε στο κυπαρίσσι πάλι...
―Γιά πες, πουλί μου· τραγουδείς στον έρημο σταυρό του;
Tου συντροφεύεις τ’ όνειρο που βλέπει στ’ όνειρό του;
―Eκεί πηγαίνω κάθ’ αυγή, μεσάνυχτα και βράδυ·
Tου τραγουδώ στη χαραυγή, στο φως και στο σκοτάδι.
Για την αγαπημένη του τού κελαϊδώ τριάδα,
Για σένα, τα καϋμένα σας παιδιά και την Eλλάδα·
Όλα του τάπα, έννοια σου... πλην τάξευρε, τα ξέρει,
Γιατί δεν τον τελείωσε του χάρου το μαχαίρι.
Δεν μπόρεσε· θανάτωσε μονάχα το κορμί του,
Mα στην καρδιά που χτύπησε σταμάτησ’ η ψυχή του...
Γι’ αυτό και πεθαμμένος ζη· και μες στο μνήμα ζούνε·
Kείνοι που κράζουνε βωβούς τους τάφους βλασφημούνε!