Από το ρετιρέ το βάσανό του

κύλησε ως τον τρίτο, ανεξιχνίαστο.

Μανούλα όι. σαν πρόσκληση, σαν προσευχή,

ξεχωριστός λυγμός στο αναφιλητό του.

Κάθισε στο ταβάνι το αλμυρό νερό,

έσταξε, πότισε, τα έκαψε όλα.

Μάνα μου, ζήτησα κι εγώ.

Σμίξανε οι δυο φωνές, έφυγαν για τον πέρα κόσμο.

Λίγο μετά

παράξενη πνοή ανάδεψε τον ουρανό.

Η μάνα του έφτασε, κυκλάνεμη,

λειαίνοντας τη σκοτεινιά.

Η μάνα μου, άφαντη.

Ούτε να συγχωρήσουν γυρίζουν πίσω οι νεκροί.