Ὅμως ὁ γέρος ψήλονε, φωσφόριζ’ ἡ ματιά του, γίνουνταν νειός, δυνάμονε ἡ ἥμερη φωνή του, ὅταν γιὰ τὴν Πατρίδα του μιλοῦσε στὰ παιδιά του· κ’ ἐκεῖνα ἐθαυμάζανε στὴ μεταμόρφωσί του, καὶ πότε κοκκινίζανε καὶ πότε κιτρινίζαν, καὶ μάτια γοργοκίνητα σὰν ἄστρα ἐσπινθηρίζαν! Ἆ, οἱ μεγάλοι μας σοφοὶ ποὺ εἶναι στὴν Ἀθήνα, νὰ τόν ἰδοῦνε ἤθελα, σ’ αὐτὸν νὰ μαθητέψουν, ν’ ἀκούσουν τὰ μαθήματα τοῦ γέροντα ἐκεῖνα, τὴν τέχνη του τὴν εὔκολη καὶ δύσκολη νὰ κλέψουν! Νὰ ἰδοῦν πῶς ἐδασκάλευε ὁ χωρικὸς ἐκεῖνος. - Εἰς τοὺς ἀγροὺς καλλίτερα μοσχοβολᾶ ὁ κρινος. -