Διαγράψτε με, να μη υπάρξω ποτέ.
Έτσι κι αλλιώς μελάνι στην παλάμη μιας Σειρήνας είμαι,
γραφή που όποτε θέλει την ξεπλένει.

Δρόμοι κλειδωμένοι σε συρτάρια, γραμμές αταξίδευτες.
Τις μέρες όρισαν οι Φύλακες με βουκέντρες, μοίρα του κοπαδιού
κι εσένα σε πέρασαν ανάλαφρη πάνω από τα γερμένα βλέφαρα, ενύπνιο, μην τύχει και σε συναντήσω.

Να φύγω θέλουν, ανεκπλήρωτος.
Και τι σημαίνει πλήρης μες τους λειψούς καιρούς;
Χώρα δειλή, αποκριάτικη.
Σύντροφοι παραδομένοι στα delete ή στα enter,
τα περασμένα λιώνουν τα μελλούμενα, έρχονται pixel στο γυαλί,
διαπερνώ, τα βρίσκω, κοντά κοιτάμε, τι να πουν;
Το άθροισμα ισάριθμο των προσθετέων.

Διαγράψτε λοιπόν, οι επίγονοι να μην έχουν πατέρα,
από ανυπόγραφους ήχους, στίχους στους τοίχους, να γεννηθούνε.