Γαλλία· χώρα εὐγενικὴ κι’ ἀπὸ καρδιὰ γεμάτη·
μάνα γιὰ ὅλους τοὺς λαούς, ελευθεριᾶς παλάτι·
εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Ἑλλὰς καὶ Σένα στρέφει μόνο·
σ’ ἐσένα καὶ εἰς τὴ χαρά, Σ’ ἐσένα καὶ στὸν πόνο.
Εἶσαι γενιά μας, κόρη μας· ἢ κἄν ἀναθρεμμένα
σ’ ἔχουνε τὰ βιβλία μας τὰ κοσμογυρισμένα.
Αἷμα μας ἔχουνε πολὺ στὴν Ἰταλία πέρα,
πλὴν μόν’ οἱ Γάλλοι τὸν παλῃὸ ἐπήρανε ἀγέρα·
οἱ Γάλλοι μόνοι μπόρεσαν νὰ κλέψουν μιὰ ἀκτῖνα,
ἀπὸ τὸ φῶς τ’ ἀτέλειωτο ποῦ εἶχε ἡ Ἀθήνα,
καὶ μόνο, μόνο εἰς αὐτοὺς φωτιὰ τῆς Πνύκας καίει·
θαρρεῖ κἀνεὶς οἱ παλαιοὶ πῶς εἶναι Ἀθηναῖοι,
στὴ γρηγοράδα, στὴν ὀργή, στὸ δίγνωμο, στὴ χάρι·
πότε τοὺς βλέπεις μὲ μυρτιὰ καὶ πότε μὲ κοντάρι·
Ἀλκιβιάδεις μιὰ στιγμή, Φωκίωνες τὴν ἄλλη,
τώρα φωτιά, τώρα δροσιά, πλὴν πάντα, πάντα Γάλλοι.
Κεῖνος ποῦ θέλει τὴν παλῃὰ Ἀθήνα νὰ γνωρίσῃ,
ἀναστημένη, ζωντανὴ τὴν βλέπει στὸ Παρίσι.
Ἄχ·, δὲν μᾶς ἔμοιασε φυλὴ σὰν τὴν δική τους ἄλλη
καὶ Γάλλοι εἶν’ οἱ Ἕλληνες καὶ Ἕλληνες οἱ Γάλλοι·
γι’ αὐτὸ σὰν νἆν’ ἀδέλφι μας μαζῆ τους περπατοῦμε
κι’ ἐμᾶς λατρεύουμε, ἐμᾶς, αὐτοὺς σὰν ἀγαποῦμε.