Πολιτισμένοι βάρβαροι· τυφλοὶ καυχηματίαι,
σιγήσατε, σιγήσατε· ὑπάρχουν συνοικίαι
ἐν μέσῳ τοῦ πολιτισμοῦ, εἰς τὸ Λονδῖνον, ὅπου
φρίττει νὰ ἴδῃ τ’ ὄμμα,
καὶ ἡ καρδία θραύεται οὐχὶ μόνον ἀνθρώπου,
ἀλλὰ καὶ τρίγρεως, ἀλλὰ καὶ Βρεττανοῦ ἀκόμα!
Ναί· συνοικίαι παγεραί, ὡς τάφοι ἐρεβώδεις
μὲ χιλιάδας οἰκιῶν, μνημάτων μᾶλλον ζωντων
ἂς αἰωνίως οὐρανὸς σκεπάζει ὀμιχλώδης,
καθὼς κοιμητηρίου γῆ τὰς τέφρας τῶν θανόντων.
Ἐκεῖ οὐδὲποτε ἀκτὶς ἡλιακὴ ἐμβαίνει,
ἐκεῖ οὐδέποτε πυρὰ ἐφάνη ἀναμμένη
ὅπως θερμάνῃ τοὺς ὑγροὺς καὶ παγετώδεις τοίχους·
ἄρτος ποτὲ ἢ κάλυμμα κανὲν κατὰ τοῦ ψύχους.
Ζόφος καὶ ψῦχος τὰ ὀστᾶ διαπερᾷ καὶ πεῖνα
καὶ γύμνωσις καὶ νόσοι
οἰκοῦν τὰ καταλύμματα τὰ πένθιμα ἐκεῖνα·
καὶ ὅμως ἄπειροι ἐκεῖ καὶ θνήσκουσι καὶ ζῶσι!
Φεῦ! Θνήσκουν περισσότεροι· ἂν ξένος τις συμπέσῃ
τὸν δρόμον ν’ ἀπολέσῃ
κ’ ἐκεῖ ἐξαίφνης εὑρεθῇ, ἐκπλήσσεται καὶ φρίσσει,
θαρρεῖ πὼς ὀνειρεύεται, φοβεῖται νὰ βαδίσῃ,
καὶ δὲν πιστεύει τ’ ὄμμα του· οἱ δυστυχεῖς ἐκεῖνοι
οὓς βλέπει, εἶναι ἄνθρωποι ἀλήθεια, ἢ κτήνη;
Ἐκεῖν’ αἱ ὄψεις αἱ ὠχραί, τὰ ράκη, τὸ δυσῶδες,
ἡ ἡλιθία σύννοια, τὸ βλέμμα τὸ βλακῶδες
εἶναι ἀνθρώπιν’ ἀληθῶς; Ἐὰν κανεὶς τολμήσῃ
καμμίαν θύραν τῶν σαθρῶν ἐκείνων νὰ κτυπήσῃ,
μόνον τὸ ἥμισυ αὐτῆς ἀνοίγει· κ’ ἡ αἰτία
εἶναι διότι κρύπτεται ὀπίσω της καμμία
κόρη γυμνή· ὁλόκληρον τὸ φύλλον ἂν ἀνοίξῃ
ἡ δυστυχὴς σῶμα γυμνὸν εἰς τ’ ὄμμα σου θὰ δείξῃ...
Στερεῖται καὶ χιτῶνοςς· ἆ, χιτών, ἡ λέξις ὅπου
ἐρυθριᾷ νὰ εἴπη μὶς ἐνώπιον ἀνθρώπου,
τὸ χεῖλος μὴ μολύνῃ·
ὅμως ἀχίτωνα, γυμνὴν τὴν ἀδελφὴν ἀφήνει!