Ὁ Κίμων ἤτανε μικρὸ παιδάκι· δὲν μποροῦσε
ρῶ νὰ προφέρῃ καθαρὰ τὸ στόμα τὸ μικρό του·
μὰ ἡ ματιά του ἀνήσυχη ἀκτῖνα ἐσκορποῦσε,
κ’ εἶχε στὸ βῆμά του φτερὸ καὶ φῶς στὸ μέτωπό του.
Μιὰ μέρα ποὺ ὁ δάσκαλος μὲ ζέσι κ’ εὐγλωττεία
εἰς τὰ παιδιά Ἑλληνικὴ παρέδιδ’ Ἱστορία,
καὶ τῆς πατρίδος τὄνομα συχνὰ ἀντιλαλοῦσε,
ὁ Κίμως συλλογίζετο σἂν κἄτι νὰ ζητοῦσε.
Τὸν δάσκαλό του ἐζύγωσε μὲ τόλμη καὶ δειλία·
ἤθελε κἄτι νὰ τοῦ εἰπῇ κ’ ἐντρέπετο καὶ πάλι,
μὰ εἶδ’ ἐκεῖνος τοῦ μικροῦ παιδιοῦ τὴν ἀπορία
κ’ ἐρώτησι στὰ χείλη του ἐδιάβασε μεγάλη...
- «Τι εἶναι, Κίμων; φαίνεσαι ὡσὰν νὰ θέλῃς κἄτι»
ἐκεῖνο ἐχαμήλωσε, ἐσήκωσε τὸ μάτι
καὶ εἶπε κατακόκκινο· - «Ναί· ὅμως... - Πές, μικρέ μου·
τί θέλεις; μὴν ἐντρέπεσαι· ἐγὼ σὲ περιμένω.
- Νά! Ἕνα λόγο ποὺ ποτέ δὲν ἔνοιωσα, ποτέ μου·
ποὺ τόνε νοιόνω σὰν τὸν λές, καὶ δὲν καταλαβαίνω...
Μὲ μάτια τ’ ἀπεκρίθηκε στὴ γῆ κατεβασμένα·
- «Ποιον λόγο; - Κεῖνον, Δάσκαλε, ποὺ πότε πικραμένα,
πότε χαρούμενα τὸν λές· ποὺ πάντα ἔχει μέσα
Κανάρη καὶ Θεμιστοκλῆ, Θρασύβουλο καὶ Φλέσσα·
κεῖνον ποὺ λὲς Πατρίδα.
Τί, Δάσκαλε, εἶναι Πατρίς; ποτέ μου δὲν τὴν εἶδα!