«Ὅταν ἡ φύσις ἀναγεννᾶται
«καὶ ζωῆς αὔρα παντοῦ πλανᾶται,
«ἀπονεκροῦμαι, φεύγ’ ἡ ψυχή μου,
«κ’ εἰς δάκρυ σβήνουν οἱ ὀφθαλμοί σου!
«Σαλγάρ! τοῦ θάρρους σου εἶσαι θῦμα,
«Ὤ! ν’ ἀμφιβάλλῃ τις εἶναι κρῖμα,
«περὶ τῆς πίστεως τῆς ψυχῆς σου...
«Κ’ ἐδῶ, ὦ θάνατε, ἐμφανίσου,
«ἐκ τῆς ὀδύνης μου λύτρωσέ με,
«καὶ εἰς τὴν νύκτα σου βύθισέ με
«ἐκεῖνος δὲν ἠδύνατο ἐμὲ νὰ λησμονήσῃ!
«Ἡ Κόλμα τὴν καρδίαν του καλῶς ἔχει γνωρίζει.
«Διὰ τὴν εὔκλειαν κι’ ἐμὲ ἐνθέρμως αἰωνίως,
«ἡ εὐγενὴς καρδία του ἠσθάνετο ὁμοίως.
«Ὦ νὺξ δολία καὶ μακρά! νὺξ ἥτις τὴν γλυκεῖαν
«ἠπάτησες τῆς ἀτυχοῦς ψυχῆς μου προσδοκίαν·
«ἔρχεσαι ὑπὸ τὴν ψυχράν, τρεμώδη πτέρυγά σου
«ν’ ἀφαιρέσῃς τὴν χαράν... Καὶ μὲ νὰ λάβῃς στάσου!
«Ἐκπνέω! κἂν ἡ νὺξ αὐτή, ἥτις τὸ πᾶν ἁρπάζει,
«πεπλανημένην τὴν σκιὰν τῆς Κόλμας ἂς σκεπάζῃ.»