Κανέν’ ἀληθινὸ βουνὸ νὰ μὴν ἰδῶ· κανένα·
μικρὸ βουνάκι, ψύλωμα τῆς γῆς νὰ χαιρετήσω·
ἕνα δεντρὸ νἄχη καρποὺς στοὺς κλάδους κρεμασμένα
καὶ λίγο τῆς Πατρίδος μου θυμάρι νὰ μυρίσω!
Τὰ καῖν’ τὰ δέντρα τ’ ἄκαρπα· ἡ γῆ ποῦ ὀρφανεύει
ἀπὸ βουνά, μὲ οὐρανὸ ποτὲ δὲν συγγενεύει...
Κάθε βουνό, τοῦ οὐρανοῦ εἶν’ ἕνα σκαλοπάτι
καὶ βλέπει μόνο τὸ Θεὸ ἀπὸ ψηλὰ τὸ μάτι!
Ἔ, καὶ νὰ ἤμουνα πουλί, τοῦ Μάρτη χελιδόνα,
νὰ φθάσω στὴν Ἑλλάδα μου τὴν πολυαγαπημένη·
εἶναι μικρή· ὅμως μικρὴ ὡσὰν τὸν Παρθενῶνα,
ποῦ καὶ τὰ μεγαλήτερα βουνὰ τὰ χαμηλόνει...
Κι’ ἀνίσως λίγοι εἴμαστε, δὲν μᾶς πειράζει· σώνει
μὲ λίγο αἷμα τοῦ Χριστοῦ πολλοὶ νὰ κοινωνήσουν·
τὸν κῆπο μιὰ τριανταφυλλιὰ καλή τονὲ μυρόνει,
κι’ ἄστρα χιλιάδες δὲν μποροῦν σὰν ἥλιος νὰ φωτίσουν!