Τοιοῦτος ὁ πολιτισμός, τὸ φῶς τῆς Ἑσπερίας·
καρδίας ἀποκτήνωσις, ψυχῆς καὶ διανοίας.
Ἐσβέσθη ὅ, τι ἅγιον· δεσπόζει τὸ χυδαῖον,
ὀσμὴ πτωμάτων ἔλαβε τὴν θέσιν τῶν ἀνθέων·
ἦχος χρυσοῦ τὴν ἱερὰν μολπὴν τῶν ἀηδόνων
καὶ γέλως, γέλως βάναυσος τοῦ ἔρωτος τὸν στόνον.
Θεὸς καὶ οἰκογένεια, πατρίς, στοργή, φιλία,
πᾶν ὅ, τι μέγα... ὤ, αὐτά, αὐτὰ εἶναι μωρία.
Ἀντὶ θρησκείας, ὁ χρυσός· ἀντὶ οἰκογενείας
τῆς Ἀφροδίτης ὁ ναός, τὸ αἶσχος τῆς νοθείας.
Ἀντὶ φιλίας καὶ στοργῆς, χρυσός, χρυσὸς καὶ πάλιν
πίνουσιν ὄξος καὶ χολήν, ἀλλ’ εἰς χρυσῆν φιάλην.
Πᾶν αἴσθημα ἐκάλυψε ἀσήμου τάφου χῶμα,
νεκροκοιμᾶται ἡ ψυχὴ κ’ ἐγρηγορεῖ τὸ πτῶμα.
Κ’ ἔπεσαν, ὅλα ἔπεσαν· τὸ πᾶν εἰς τέφραν κεῖται·
ὑψοῦνται μόνον Τράπεζαι καὶ μόνον τραπεζῖται.
Ὡς ἄλλοτε ἀνέφερον τὸ κλέος τῶν Βυρώνων,
τοῦ Βασσιγκτῶνος τ’ ὄνομα, τὸ φῶς τῶν Μαραθώνων,
σήμερον ψάλλουν τ’ ὄνομα, τὸ τοῦ Ροσχίλδου· ποία
κατάπτωσις ἀνήκουστος καὶ ὕβρις παγκοσμία!
Δὲν ἄρχουν πλέον, ἢ ἀτμός, τὸ τέρας τοῦ αἰῶνος
καὶ τὸ χρηματιστήριον ἀντὶ τοῦ Ἑλικῶνος.
Κ’ ἴσως ἰδῶμεν τάχιστα νὰ συγγραφῇ καμμία
Ὁμήρου νέα Ἰλιάς, μὲ ἀριθμῶν ψηφία...
Πλὴν δι’ αὐτὸ καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑσπερίαν ἤδη,
εἰς τόσα πλήθη, καὶ λαοὺς καὶ τόσας πρωτευούσας,
οὐδεὶς μίαν διάνοιαν δεσπόζουσαν θὰ ἴδῃ
εἰς τὸν στρατόν, τὴν θάλασσαν, τὴν ἀρετήν, τὰς Μούσας.
Εἰς Γερμανίαν ρίψατε τὸ βλέμμα καὶ Γαλλίαν,
ἔτι τὴν ὑπερήφανον ἰδέτε Βρεττανίαν.
Πλὴν τι θὰ ἴδετε, πλὴν τι ἡ Γερμανία ἔχει;
Τὸν Βίσμαρκ μόλις· πλὴν ἰσχὺς τῆς βίας δὲν ἐξέχει·
εἶν’ ἄδοξος ἡ δόξα του· τὰ λάθη σου, Γαλλία,
εἶναι ἡ δάφνη του· οὐχὶ καὶ μεγαλοφυΐα...