Ἐβράδυαζε κι’ ὁ γέροντας σηκώθη· - πᾶμε τώρα, εἶπε, παιδιά· ἐπέρασε ὀγρήγορα ἡ ὥρα· σᾶς περιμένουμε μικρὰ ἀδέλφι’ ἀγαπημένα, τῆς μάνας σας ἡ αγκαλιά, καὶ τὸ βιβλίο ἐμένα... Δὲν ἐπεράσαμ’ ἄσχημα... - Ὦ Δάσκαλε· ἡμέρα σὰν τούτη δὲν χαρήκαμε ποτὲ ὠμορφοτέρα! Ἤτανε τόσο ἔμορφα ἐδῶ στὴν πρασινάδα... - Γιατί μᾶς ἔδωσ’ ὁ Θεὸς μητέρα τὴν Ἑλλάδα, κ’ ἔχομε φύσι σὰν κι’ αὐτὴ... Παιδιά, μήπως θαρρεῖτε, πὼς τόπο σὰν τὸ τόπο σας κι’ ἀλλοῦ θενὰ τὸν βρῆτε; Ὅμως, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, τὴν Κυριακὴ τὴν ἄλλη, ἂν εἶσθε πάντα φρόνιμα, θὰ ξαναρθοῦμε πάλι. - Τὴν Κυριακή; Ὤ, τι χαρά! Ἐδῶ θὰ ξαναρθοῦμε· ὡσὰν νεράκι, Δάσκαλε, τὸ μάθημα θὰ εἰποῦμε... Κ’ ἐκίνησαν χαρούμενα, δυο-δυό καὶ τρία-τρία· λουλούδι’ αὐτά, κρατούσανε στὰ χέρια τους λουλούδια, κι’ ἄκουγες γέλια δροσερά κι’ ἀγγελικὴ εὐθυμία, καὶ κἄπου-κἄπου ἐψέλνανε δημοτικὰ τραγούδια. Ὁ Γέρος μπρὸς ἐπήγαινε καὶ πίσω του ἐκεῖνα· μπροστὰ ἡ νύκτα, καὶ αὐγῆς κατόπιν της ἀκτῖνα!