Σκι’ ἀλαζὼν κ’ αἱματηρά! Σαλγάρ! τὸ κρύον μνῆμα
εἰς τὴν φωνήν μου ἄφησον τὴν κόνιν ἀπαρνήσου·
μὲ χαρακτῆρας ἔξελθε ἐκπληκτικοὺς καὶ σχῆμα,
καὶ μὲ τὴν πρώτην σου μορφήν, ἂν ἔλθῃς, ἐμφανίσου.
Ὤ! ἔλα, ὑπό τήν σκιὰν αὐτῆς τῆς κυπαρίσσου·
ἐλθέ, φανοῦ, ἡ θέα σου νὰ μὲ ἐνθουσιάσῃ,
κ’ ἡ λόγχη σου ὴ λάμπουσα, ἡ λόγχη ἡ στιλπνή σου,
τὸ σκότος τῶν μακρῶν αὐτῶν δασῶν ἂς διασπάσῃ!
Φέρε εἰς τὴν καρδίαν μου τὸν τρόμον· δι’ Ἐκείνην,
διὰ τὴν ἐρωμένην σου νὰ σοὶ λαλήσω θέλω·
διὰ τὸν ἔρωτα αὐτῆς καὶ τὴν πικρὰν ὀδύνην,
καὶ τὴν φωνὴν νὰ μιμηθῶ τὴν συμπαθῆ της μέλλω.
Ἡ Κόλμα καὶ τοῦ ποταμοῦ Λορὰ διαυγεστέρα,
δειλὴ καθὼς ἡ ἔλαφος, εἰς τῆς νυκτὸς τὰ βάθη,
κατὰ τὸ μεσονύκτιον τὴν ἔρημον ἐπέρα,
κ’ ἐπὶ τοῦ βράχου τοῦ Ἀλμὸρ περιδεὴς ἐστάθη.
Μὲ πάλλοντα ἐστρέφετο εἰς κάθε κρότον στήθη,
καὶ τὴν γλυκεῖάν της φωνὴν ὑψοῦσα, ἠνεώχθῃ
ὁ πόνος της, ὀδυνηρὸς πᾶς φθόγγος διεχύθη,
καὶ ἐκ τοῦ βάθους τοῦ Στρειμὰρ ἀντήχησεν ἡ ὄχθη.