Σκέφτομαι τις λάμπες που θ’ αναγγείλουν αύριο
πιο σκοτεινές εποχές
ή το φτωχό χιονάνθρωπο που δεν είχε προβλέψει το χιόνι
ή ακόμα τους νεκροθάφτες που την ώρα της σχόλης τους
σκαλίζουν μια πίπα -
αλλά σ’ ένα σπίτι που σ’ έδιωξαν είχες ξαναγίνει κιόλας
ένα παιδί
κι ύστερα πήγες και ξαναχτύπησες την πόρτα, "μα εγώ
δε ζήτησα τόσα πολλά" είπες
κι αναζήτησες το δολοφόνο σου στις μικρές αγγελίες -
λοιπόν, τι να το κάνω το όχημα, αφού παρέρχομαι μόνος
ή την Τύχη, αφού κάθε επιτυχία των άλλων είναι
μια προσωπική μου προσβολή,
μόνο για όνομα του θεού, ησυχία - η ησυχία είναι
απαραίτητη για να συμβούν ανήσυχα πράγματα
ή αποφεύγω τον εαυτό μου γιατί ποιος μου λέει εμένα ότι
δε θα΄ναι αυτός ο δήμιος - αλλά το το βράδυ διαλέγω
κι εγώ το θύμα μου,
συνήθως είναι μια ανήμπορη γριά που της ρίχνω όλα μου
τα κέρματα,
έτσι προκαλώ την προσοχή και ξέρω που πάω - χέρια μου,
δε σας είχα ποτέ δικά μου, όπως τα λόγια του ο ποιητής
ή όποιος δεν έκρυψε με πόνο κάτι εντελώς ανώφελο
σα να `ταν όλη του η ζωή, - άνθρωποι ταπεινοί που αν δε
μας φόβιζαν
δε θαχαμε καν υπάρξει.