Οι αναμνήσεις δεν έχουν οίκτο, η σιωπή είναι η μόνη ελευθερία
η ματαιότητα είναι ένας κήπος όπου παίζαμε τους αθάνατους
μαντήλια αποχαιρετισμού ανεμίζουν στο βάθος - ποιος φεύγει;
τι σημασία έχει,
η μητέρα κι ο πατέρας πέθαναν, τ’ αδέρφια πέθαναν, πέρασαν τα
χρόνια - ούτε τα φαντάσματά τους δεν εμφανίζονται πια,
λοιπόν, γιατί απορείτε που βιάζομαι; είναι μια γνωριμία απο μιαν
άλλη ζωή και τρέχω να την ξαναβρώ,
στον καθένα μας υπάρχει ένα έγκλημα που το’ χουμε ξεχάσει-
αλλά φοβόμαστε τον ύπνο
ο νέος που υπήρξα πεθαίνει ακόμα μες στους καθρέφτες
κι άλλοτε "Θα χιονίζει στη Σιβηρία" σκέφτομαι, αλλά θα μου πείτε
τι μ’ ένοιαζε - λάθος, γιατί εγώ είμαι διεθνιστής και
κρυώνω.