Και ξαφνικά στα μάτια του συντρόφου μας που έφευγε τό­σο άπλα ξανάβρισκα τα μάτια σου, αγαπημένη...
Ναι, αγαπημένη μπορούσα πια και σ’ έβρισκα παντού.
Άναβα τώρα τη λάμπα κ’ έτρεμα, όπως όταν την άναβα για σένα
μοίραζα το ψωμί με το διπλανό μου σα να το μοιραζόμα­στε μαζί
και καθώς άπλωνα να σφίξω ένα χέρι, έβρισκα το χέρι σου και καθώς
έσκυβα ν’ ακούσω μια φωνή, έβρισκα τη φωνή σου.
Οι άνθρωποι που μας χώριζαν, οι ίδιοι τώρα σε ξανάδιναν σε μένα....
Σ’ έχω ξανάβρει όλες τις νύχτες που δεν ήξερα αν θα σε ξαναδώ.