Υπάρχει μια ευθύβολη όραση και μια αφαίρεση
κοιτώντας φέρ’ ειπείν έναν πίνακα του Θεόφιλου
αναγνωρίζεις τον γείτονα του παππού σου...
από τις συγχορδίες των απολήξεων του ερυθρού και μόνο.
Η γειτονιά ήταν πάντα αφόρητη για μερικούς
για άλλους απλώς παράδεισος
αναλόγως την οπτική της κλίμακος.
Ο πλανήτης του καθενός αντιλήφθηκα
είναι άλλοτε κατοικήσιμος άλλοτε υστερικό απαρέμφατο.
Το σημερινό συντακτικό της ιστορίας για παράδειγμα
εναποθέτει στον άλλον τον παράδεισο
σαν να διψάς εσύ και ζητάς να πιει νερό ο άλλος για να ξεδιψάσεις.
Τα πάντα χαλάνε στην μετάφραση για αυτό ζούμε
σε μια ζούγκλα επιθέτων έχοντας εξαλείψει
εντελώς τα ρήματα.
Κι αν βλέπω μια υπόθεση εργασίας
είναι που έχει άνοιξη
και αισθάνομαι τα βλέφαρα του Ιησού
ανάμεσα σ’ αηδόνια να ρίχνουν μύρα
ενός φωτός ανεπίληπτου γεμάτου παραδείσιες γαζίες.
Ίσως γιατί η ανάσταση για μένα
είν’ εκείνη η πασχαλιά που μυνιρίζει στην άγρια πέτρα
κι ένα παιδί με κοντά παντελονάκια
που ψιθυρίζει ακόμα καλούδια στο Θεό.