Μωρέ, του Kίτσου η μά μωρέ η μάνα κάθουνταν
στην άκρη στο ποτάμι,
με το ποτά μωρέ ποτάμι μάλωνε.

Με το ποτάμι μάλωνε και το πετροβολούσε.
Ποτάμι για λιγόστεψε, ποτάμι στρίψε πίσω
για να περάσω αντίπερα, πέρα στα κλεφτοχώρια
πο ’χουν οι κλέφτες σύναξη κι ούλ’ οι καπεταναίοι.
Tον Kίτσο τόνε πιάσανε και παν να τον κρεμάσουν,
χίλιοι τον παν από μπροστά και δυο χιλιάδες πίσω
κι ολοξοπίσω πήγαινε η μαύρη του μανούλα.
Μοιρολογούσε κι έλεγε, μοιρολογά και λέει,
Kίτσο, πού είναι τ’ άρματα, τα έρημα τσαπράζια1;
Mάνα λωλή, μάνα τρελή, μάνα ξεμυαλισμένη
δεν κλαις τα μαύρα νιάτα μου και την παλικαριά μου,
μόν’ κλαις τα ’ρημα τ’ άρματα, τα έρημα τσαπράζια
μάνα λωλή, μάνα τρελή.

1τσαπράζια: αρματωσιά