"Έτσι ξαφνικά μαθαίνεις βάρβαρα την απώλεια, χάνεσαι ολοκληρωτικά πάνω της
και τι είναι τελικά αυτή η απώλεια; η δική σου βαθιά κατάσταση
ένα λουλούδι, ένα δέντρο, ένας φράχτης, όλα είναι στριμωγμένα εκεί μέσα
βλέπεις να ξεριζώνονται ή να πέφτουν τσακισμένα, από ένα διαβάτη σκονισμένο άνεμο
που αυθαδιάρικα έρχεται τα τσακίζει και φεύγει βιαστικός, βλάσφημος στην ομορφιά
μετά μένεις μόνος, διαπιστώνοντας ότι όλα τέλειωσαν και τίποτα δεν υπάρχει
ούτε το λουλούδι, ούτε το δέντρο, ούτε ο φράχτης, ούτε κάτι άλλο αγαπημένο
ισοπεδωμένα σαν να μη έζησαν ποτέ, σαν να μη τα `χες ποτέ δει ή γεννήσει
στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, στο χρόνο σου, στη ζωή σου
για να το απλοποιήσουμε, πονάς, σιωπείς, μαθαίνεις να αποφεύγεις τους ανθρώπους, ξεχνιέσαι".